گر حج بروی،، دل ندهی خواب و خیال است این وصل بدان بی اثر و بهره محال است با دل چو روی سوی خدا کعبه همین جاست غیر از رهِ عشاق روی جایِ سوال است با چشمِ دلت گر بروی سوی خدایت!!! از جام بنوشید که این رسمِ وصال است من در عجب از قومِ خطا کار که دایم هر سال به حج میرود اما به زوال است هر سو نگرم کعبهء عالم به همان سو ماهیّتِ آن بین که سنگ است و سفال است “دلدار ” مگر نزد خدا بنده چه فرق است محبوبِ نبی بانگِ اذان گوی بلال ...
بیا یکدم تو از بهرِ تماشا ببین چه جلوه هائی داره اینجا بوَد کارِ خداوند تعالی میان کوه ودشت گل لانه کرده که ورزن را کنون گلخانه کرده بنفشه با شقایق هم نشین است تمام دشت ورزن اینچنین است بوَد لاله عروس دشت ورزن بیا بنشین کنار چشمهء من بنوش یک جرعه از آب گورا تو شاکر باش ببین لطف خدا را زِ حال مردمانش گویم حالا همه ساده دل ومهمان نوازند همه زحمتکش‌اند و سرفرازند که زادهء امام چهارم اینجا بوَد پشت و پناه ورزنی ...
